Wim, HR medewerker, volgde met zijn afdeling een workshop authentiek leiderschap met behulp van het paard. Sceptisch doch vastberaden stapte hij als eerste in de roundpen samen met Frits, het Friese paard. Wim kreeg de opdracht om het paard te laten volgen door een straatje van pionnen. Hij maakte vlot contact en het paard begon te volgen. De oefening verliep vlekkeloos. Echter vlak voor het straatje met pionnen haakte het paard af en bleef stokstijf staan. Wim was inmiddels door het straatje van pionnen gelopen en stond aan de andere kant van de roundpen. Hij had in eerste instantie niet in de gaten dat Frits hem niet meer volgde. De collega’s aan de zijkant gaven aan dat zij dit herkenden. Enkele vragen die volgden: “Wat betekent dit voor jou?”, “Gebeurt het vaker dat  je mensen kwijt raakt gedurende het proces ?”, ” Weet het paard en weten jouw mensen wat er van hun verwacht wordt?” Wim gaf toe te worstelen met sturend leidinggeven versus inspirerend leidinggeven. Hij had weleens te horen gekregen dat hij niet sturend genoeg was. Maar wilde hij dat wel? Dat was toch niet prettig voor de ander? En zou hij dan nog wel aardig gevonden worden?

Door te experimenteren met sturen versus inspireren en motiveren ervaarde Wim dat het paard het wel prettig vond dat hij de leiding nam en dat het voor het paard best fijn was om duidelijkheid te krijgen. Wim aarzelde nog wat in de nabespreking. “Hoeveel duidelijkheid en hoeveel sturing moest hij gaan bieden?”. Intussen kwam Frits achter hem staan en gaf hem letterlijk een duw in zijn rug.  Net alsof het paard wilde zeggen ;”Wim, ga het nou maar eens doen…!”.